Ο Monsieur Decadence Νίκος Λακόπουλος κατά τη διάρκεια μίας ουζοποσίας και αναζήτησης, ανάμεσα από δρόμους και τοίχους γεμάτους -ιστορία, αναμνήσεις και μελλοντικές συναθροίσεις- μας δίνει μία δική του εκδοχή της νέας τάξης πραγμάτων που σήμερα έχει εδραιωθεί ……

Περπατά, παρατηρεί, συνομιλεί,  συναντά τους νέους …και ….

…η αίσθηση ότι ζεις την ιστορία σου και τη ζεις τώρα, είναι ένας στόχος του Decadence. Τελικά η ζωή δεν είναι απλώς τέχνη. Η ζωή είναι κόλπο κι αυτός ο στόχος -αν γίνει πραγματικότητα- περνάει από την τέχνη να είσαι εδώ κι όχι αλλού…

1.Πώς βλέπεις τη νέα γενιά του Decadence ?

Δεν ξέρω αν υπάρχει νέα γενιά Decadence, σίγουρα υπάρχει μια νέα γενιά που θέλει να βάλει την σφραγίδα της στην εποχή της. Προφανώς η αλαζονία μπορεί να είναι ένα στοιχείο της νεότητας κι ο ναρκισσισμός ένα άλλο. Η αμφισβήτηση που ήταν βασικό στοιχείο της δικής μου γενιάς -με ολέθρια αποτελέσματα τελικά για την ίδια την αμφισβήτηση- δεν υφίσταται πλέον. Αυτή η γενιά μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει να αντιμετωπίσει την ήττα, γιατί μεγαλώνει μέσα στην κρίση. Την έχει ήδη ζήσει, άρα ξεκινά από την «ωριμότητα», δεν την επιδιώκει. Μάλλον δεν είναι γενιά της επανάστασης, αλλά της δημιουργίας. Δεν μπαίνει στο τέλος της ταινίας και βλέπει τους τίτλους να πέφτουν, αλλά θέλει να γράψει εξ αρχής το έργο, το σενάριο. Αν η αισιοδοξία έχει ένα τίμημα, αυτή το έχει πληρώσει ήδη. Σίγουρα κάθε γενιά χαρακτηρίζεται από τα πρόσωπα που θα αναδείξει, είναι δηλαδή πολλές ατομικές ιστορίες που μπορεί να αποδεικνύουν πως τελικά δεν υπάρχει η έννοια της γενιάς πλέον. Μπορεί μια γενιά να κρατάει όσο ένα κλικ για να αλλάξεις απόψεις, γιατί πλέον μπορείς να ζεις σε όποια εποχή θέλεις- εικονικά πάντα. Αυτή η γενιά δεν ξεκινά από την συλλογικότητα από τον ατομισμό, που δεν είναι απαραίτητα κακό, δεν θα ζήσει την διάψευση, ως ενηλικίωση, γιατί ξεκινά από αυτήν. Σε κάθε περίπτωση το σύστημα είναι ο χρόνος- όπως λέει και ένα σλόγκαν του Decadence. Ο χρόνος θα δείξει αν η ζωή είναι σόου ή δεν είναι σόου. Η νέα γενιά -μπορεί να φαίνεται συντηρητική, αλλά λόγω της κατάστασης μπορεί απλώς να επιδεικνύει σοβαρότητα, αυτό που χρειάζεται η εποχή μας.

2.Τι θεωρείς εσύ must για την εποχή; Πώς πρέπει δηλαδή πιστεύεις να κινηθεί το Decadence στο 2017 – 18;

Προφανώς δεν μπορείς να ζήσεις δυο φορές τα ίδια πράγματα, ούτε μπορείς να βρεις μια μαύρη γάτα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει εκεί. Τα must της εποχής μπορεί να τα παίρνεις από ένα σύστημα που τα διαμορφώνει πολλές φορές με σκοπό το κέρδος, μια βιομηχανία μόδας ή μουσικής, ένα life style που δεν υπάρχει πλέον ή είναι πολύπλοκο, πιο σύνθετο. Κάποτε το να είσαι αγράμματος ή αγενής ήταν must σαν ένα είδος καταναλωμένης δημοκρατίας. Ήταν μια δημοκρατία νεόπλουτων με πακέτα Ντελόρ. Το να είσαι μπουρτζούφλης ή να χαμογελάς ήταν τάση την ίδια εποχή. Τώρα πια η ελληνική κοινωνία και οι νέοι πιο πολύ είναι απαλλαγμένοι από τα κόμπλεξ του παρελθόντος. Μένει να αντιμετωπίσει και τα …κόμπλεξ του μέλλοντος. Must είναι πάντα η ζωή και δεν έχουμε πια ανάγκη να είμαστε μελαγχολικοί για να δείξουμε ότι έχουμε πιάσει το …νόημα της ζωής. Το νέο χαμόγελο -που αναζητείται από το Decadence- δεν είναι τύπου colgate. Είναι το χαμόγελο του ανθρώπου που βγαίνει από την καταστροφή, από τα χαλάσματα, τα ερείπια μια εποχής. Είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά να μετράμε τα λόγια ή τα τραγούδια μας. Δεν αρκεί να είμαστε φιλότεχνοι, αλλά να πρέπει να αποδείξουμε πώς η ζωή είναι τέχνη. Μια τέχνη που πρέπει να γνωρίζουμε κι όχι να αγοράζουμε ή να καταλανώνουμε για να δείξουμε πως ξέρουμε από τέχνη.

3.H νέα γενιά του ίντερνετ και της διασκέδασης από απόσταση πιστεύεις θα ενσωματωθεί στο Decadence του 2017- 18;

Το Decadence εξ αρχής είναι η αναζήτηση χώρου, η άμεση επαφή, δεν είναι διασκέδαση από απόσταση, ούτε επιτρέπει να μιλάς στο …κινητό, όταν όσα συμβαίνουν εκεί είναι πιο σημαντικά από ό,τι κάπου έξω. Θέλουμε πάλι να φτιάξουμε ένα χώρο που ο κόσμος να διασκεδάζει πραγματικά, ένα χώρο που μπορούν να συμβούν τα πάντα -που να μην υπάρχει μόνο στη φαντασία μας. Αυτή η βιωμένη φαντασίωση, η αίσθηση ότι ζεις την ιστορία σου και τη ζεις τώρα, είναι ένας στόχος του Decadence. Τελικά η ζωή δεν είναι απλώς τέχνη. Η ζωή είναι κόλπο κι αυτός ο στόχος -αν γίνει πραγματικότητα- περνάει από την τέχνη να είσαι εδώ κι όχι αλλού. Το να είσαι εδώ- κι αυτό να είναι το Decadence- στην πραγματικότητα όμως είναι το ίδιο με το να είσαι αλλού, να φεύγεις δηλαδή ή να ξεφεύγεις, αλλά να παραμένεις στο χώρο. Αυτό είναι το μεγάλο κόλπο! Μια ταχυδακτυλουργία που πρέπει να κάνεις εσύ σε ένα θέατρο όπου ο πρωταγωνιστής είσαι συ.

4.Η μουσική σκηνή και η γνώμη σου…

Ακόμα και η ιδέα της «σκηνής» σε ένα πλέον ψηφιακό κόσμο δεν υπάρχει. Από την άλλη αυτό κάνει πιο έντονη την ανάγκη της κι ίσως γι΄αυτό αποχτάνε όλο και πιο μεγάλη σημασία οι συναυλίες. Από την εποχή που αγοράζεις ένα δίσκο και πας ως τελετουργία να τον ακούσεις περάσαμε στην βίαιη κατανάλωση μουσικής, τεμαχίζοντας τον ήχο και τελικά τη ζωή σου, το βίωμά σου. Η συναυλία επιχειρεί να επαναφέρει τον χώρο, εκεί που δεν υπάρχει. Μπορεί να συμβεί το ίδιο και με ένα πρόγραμμα, με ένα ντι-τζέι, μια τέχνη όλο και πιο δύσκολη σε ένα κόσμο με κατακερματισμένα συναισθήματα. Κατά τα άλλα οι μουσικές σκηνές με συγκεκριμένο τόπο μάλλον ανήκουν στο παρελθόν, όσο και το αν η μουσική εξαρτάται από συγκεκριμένα μουσικά όργανα. Το μόνο που χρειάζεται πια είναι το …ηλεκτρικό ρεύμα κι όχι απαραίτητα μια ηλεκτρική κιθάρα ή άλλα μουσικά όργανα. Πιθανόν αυτό μέσα από μια χαοτική πολυσημία να δημιουργήσει την ανάγκη για ένα χώρο- τόπο ή συγκεκριμένα μουσικά όργανα, αφού κάθε σκηνή στο παρελθόν είχε ένα τέτοιο ως βάση όσο κι ένα ναρκωτικό. Αυτό που ζούμε μέσα από επιμειξίες και νέους χωροχρόνους είναι η παγκοσμιοποίηση της μουσικής που μπορεί να πάρει την μορφή επαναεθνικοποίησής της. Μπορεί δηλαδή, όπως δείχνει και η πολιτική κατάσταση στον κόσμο, να ανακαλύψουμε όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα πως «κάτω από την άσφαλτο, υπάρχει η παραλία». Κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον, ούτε καν αν θα συμβεί με κρότο ή αθόρυβα. Θα συμβεί πάντως. Ο μόνος κίνδυνος για μας είναι να συμβεί και να μην το καταλάβουμε. Πάντως οι απόψεις πώς τέλειωσε αυτή η σκηνή ή τέλειωσε η άλλη, όπως έχει συμβεί με τις δισκογραφικές εταιρείες, δεν είναι καινούργιες. Απλώς σήμερα μπορεί το μέλλον να είναι πίσω, ή να μην φαίνεται πουθενά, ώσπου να καταλάβουμε πώς έχει ήδη περάσει. Η εταιρεία τέλειωσε, αλλά η δισκογραφική, όπως και η μουσική «σκηνή» μπορεί να είναι η …δική σου. Στην πραγματικότητα ζούμε ένα θαύμα, αλλά μπορεί να είναι ένα …κακό θαύμα.

5.Τι πιστεύεις για τις φήμες που θέλουν τη νέα Μέκκα της τέχνης την Αθήνα; Είναι υπαρκτές ή απλά μια φούσκα και αυτές;

Για να υπάρχει Μέκκα της Τέχνης πρέπει να υπάρχει τέχνη. Αν υπάρχουν κοσμοπόλεις μπορεί αυτές να είναι η Πάρος ή Αντίπαρος -στο μέλλον- για να μην ασχοληθούμε καν με την Μύκονο, αλλά όχι η Αθήνα. Είναι ένα χωριό, αλλά δεν ξέρω μπορεί αυτό να είναι κατάλληλος χώρος για Μέκκα. Θα έπρεπε ήδη να είναι, εκτός πράγματι είναι και είναι το …Decadence. Οπότε πρέπει να πούμε «α, το είχα καταλάβει!». Σ’ αυτή την περίπτωση εκεί που νομίζαμε πώς είμαστε στην άκρη του κόσμου, βρεθήκαμε ναυαγοί στο κέντρου του κόσμου. Ναυαγοί πάντα…

6.Έχει όντως χαθεί η κουλτούρα της γενιάς των 90’s ή απλά δεν θέλουν κάποιοι να ξυπνήσει και να είναι πάλι στις επάλξεις;

Χα. H κουλτούρα των ΄90΄ς ήταν η κουλτούρα των 80’s και ίσως γύρω από το Decadence και μερικούς χώρους συναυλιών, ένα-δυο σταθμούς και μερικά περιοδικά δημιουργήθηκε ένας χώρος -προφανώς πρωτοποριακός- όπου στα 90’s παίζαμε 90’s -δηλαδή την μουσική της επόμενης γενιάς. Τώρα πολλά τραγούδια που ακούγαμε πριν καν κυκλοφορήσουν θάλεγα παίζουν στα σήριαλ του Antenna. Mπορεί η κουλτούρα των 90’s να κυριαρχήσει τώρα ή να χαθεί για πάντα καθώς τα πράγματα αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα. Πάντως με όλο το σεβασμό στα 90΄ς ή τα ‘60’s εμείς ελπίζω να είμαστε στην επόμενη φάση. Αλλά όπως έλεγαν και οι Decadence Times σε ένα εντιτόριαλ «ε, δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας!». Η ζωή συνεχίζεται, η παρακμή συνεχίζεται, ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα, μόνο το …καλσόν σχίστηκε λίγο. Η ζωή, όπως έλεγε ένα άλλο σλόγκαν του Decadence είναι η τέχνη να πέφτεις σωστά.

Ευχαριστούμε το Νίκο Λακόπουλο για τον χρόνο του και ελπίζουμε να τον βλέπουμε συνεχώς στις “επάλξεις” … !!